Here goes nothing… Als 9-jarig kind werd bij mij een coarctatio van mijn aorta ontdekt. Na een open-hartoperatie en enkele katheresaties later, leef ik nu een “normaal” leven.
Toch kamp ik sinds een half jaar met paniekaanvallen (plots zweten, benauwdheid, duizelig, zeurend gevoel op de borst). Tijdens een paniekaanval ga ik steeds uit van het ergste en link ik deze gewaarwordingen steeds aan mijn gecorrigeerd vaatprobleem. Ik denk dan steeds aan een plotse dood, hartinfarct, aortadissectie, hersenbloeding,… Noem maar op. Sinds dat ik zelf papa ben geworden, ben ik ook steeds bezig met de vraag “heb ik wel een normale levensverwachting?”.
In het afgelopen half jaar onderging ik een MRI-scan van de longen en hoofdslagaders/hart , werd ik door 4 verschillende cardiologen (UZ Leuven, spoeddienst ziekenhuis Hasselt, spoeddienst ziekenhuis Genk) onderzocht, bezocht ik mijn huisarts 100 keer. Niets onrustwekkend werd er gevonden. Ook stelde men mij steeds gerust over mijn vragen rond mijn levensverwachting.
Ik ben al enkele weken in behandeling bij een psychiater, maar toch blijf ik met mijn ongegronde ongerustheden rond lopen.
Zijn hier mensen die kampen met dezelfde mentale problemen n.a.v. hun hartprobleem, of zijn er ouders die dezelfde mentale problemen bij hun kind hebben gezien? Ik zou graag willen weten hoe jullie omgaan met jullie bezorgdheden rond jullie aangeboren hartafwijking.
Mijn excuses alvast voor de lange post!